De cel

Hoe bewaar je de belangrijkste spullen die je hebt, als je ze altijd met je mee moet nemen? Voor vrouwen is dat vaak simpel, we stoppen ze in een tas. Stel je nu echter even voor dat je geen tas meeneemt, maar alles in je jas wilt stoppen. Je handschoenen gaan in de zakken, maar als je een binnenzak hebt in je jas, wil ik wedden dat daar je portemonnee en mobieltje zit. Heb ik gelijk? Dan begrijpen we elkaar, de meest belangrijke spullen, dat wat je echt niet wilt kwijt raken, dat stop je het veiligst weg, dus in een zak die niet in aanraking komt met de buitenwereld (tenzij je natuurlijk je jas uittrekt, maar niet bijdehand worden nu!). Mocht je toch je tas willen blijven gebruiken, de meeste hebben gewoon een binnenzakje, dus ook hier gaat het voor ons op. De grote vraag is nu, zijn wij echt zo slim dat we dit hebben bedacht, of was dit principe al ouder? Helaas, lang voordat een van ons geboren werd, lang voordat er überhaupt mensen waren, was de binnenzak al uitgevonden. Dat is namelijk ons aller-binnenste, onze celkernen. Een cel is voor je gevoel wat minder vergelijkbaar met een jas, dus laten we het principe toepassen op waterballonnen. We nemen een grote waterballon en stoppen daarin nog een kleintje. Vergeet de knoopjes, daar hebben cellen geen last van. Waarom een waterballon? Om twee redenen, ten eerste zijn ze lekker stevig en flexibel, waardoor ze niet snel knappen (net zo min als je cellen) en ten tweede zitten je cellen ook vol met water. En niet alleen al jouw cellen, maar alles wat leeft heeft cellen. Vissen, cellen; planten, cellen; bloemen, cellen; bacteriën, cellen; schimmels, cellen; meel, gemalen cellen, suiker… nee, geen cellen, want suiker leeft niet. Meel ook niet, maar het heeft wel ooit geleefd, als graan. Daarna is het alleen maar gemalen.